Kredyt żywy, Kredyt umarły i kto nad nim płacze. Personifikacje Kredyta w ikonografii (XVI-XVIII w.)

Autor

  • Joanna Partyka

DOI:

https://doi.org/10.29107/rr2019.3.7

Abstrakt

W artykule skupiam się na emblematycznych przedstawieniach Długu i Kredytu – dwóch pojęć wzajemnie się warunkujących. Wskazuję środki retoryczne (m.in. elementy niewerbalne sytuacji retorycznej, takie jak gest, mimika, strój) zastosowane w słownoobrazowej kompozycji Cesarego Ripy (Ikonologia, pierwsze wyd. 1593) oraz, dla porównania, z popularnym w grafice europejskiej XVII i XVIII w. motywem śmierci Kredyta, m.in. w polskim druku ulotnym Lament różnego stanu ludzi nad umarłym Kredytem (ok. 1655), składającym się z ryciny oraz wierszowanego, rozbudowanego opisu.

Bibliografia

Anonim. [2000]. Lament różnego stanu ludzi nad umarłym Kredytem. [ok. 1655], wyd. Karolina Grodziska i Wacław Walecki. Kraków: Collegium Columbinum.

Badecki, Karol. 1950. Polska satyra mieszczańska. Nowiny sowiźrzalskie. Kraków: PAU.

van Eck, Caroline. 2007. Classical Rhetoric and the Visual Arts in Early Modern Europe. Cambridge: Cambridge University Press.

Grodziska Karolina, Walecki Wacław. 2000. Krótki esej o umarłym Kredycie. Kraków: Collegium Columbinum.

Grzeszczuk, Stanisław. 1990. Staropolskie potomstwo Sowizdrzała. Warszawa: PWN.

Haur, Jakub Kazimierz. [2019]. Merkuryjusz polski z dobrymi nowinami, wesołymi awizami wierszem opisany, wyd. Joanna Partyka. Warszawa: Wydawnictwo IBL PAN.

Horacy. 1980. Dzieła, t. 2: Epody. Satyry. Listy, przeł. i oprac. Stefan Gołębiowski. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza.

Korolko, Mirosław. 1998. Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny. Warszawa: Wiedza Powszechna.

Kowalski, Marek Arpad. 2000. Reklama dźwignią fałszu? Warszawa: Inicjatywa Wydawnicza ad astra.

Linde, Samuel Bogumił. 1808. Słownik języka polskiego. T.2. Warszawa: Autor.

Mączak, Antoni. 1998. Odkrywanie Europy. Podróże w czasach renesansu i baroku. Gdańsk: Novus Orbis.

Nowa księga przysłów i wyrażeń przysłowiowych polskich. T. 2. 1970. Oprac. J. Krzyżanowski. Warszawa: PIW.

Ripa, Cesare. 1998. Ikonologia, przeł. Ireneusz Kania. Kraków: Universitas.

Saulnier, René i Van der Zée, Henri. 1939. „La mort de crédit. Image populaire, ses sources politiques et économiques”. Dawna Sztuka. Czasopismo poświęcone archeologii i historii sztuki 3: 195-218.

Saulnier, René. 1946. „Crédit est mort. Thème international d’imagerie populaire”. Le Folklore vivant 1: 33-54.

Słownik terminów literackich. 1988. Red. J. Sławiński, wyd. 2, Wrocław-Warszawa: Ossolineum, Hasło: Lament.

Pobrania

Opublikowane

2019-09-30

Jak cytować

Partyka, Joanna. 2019. „Kredyt żywy, Kredyt umarły I Kto Nad Nim płacze. Personifikacje Kredyta W Ikonografii (XVI-XVIII w.)”. "Res Rhetorica" 6 (3). https://doi.org/10.29107/rr2019.3.7.